Po kolędzie

Parę godzin temu był u mnie ksiądz. Nasz wisznicki dziekan. Nie spodziewałem się Go, bo ostatnio uprawiałem „churching” na wyjeździe w Białej Podlaskiej i nie sprawdziłem, kiedy będzie z wizytą u nas. Szczęście, że byłem dziś w domu a życzliwi sąsiedzi w porę mnie ostrzegli, że ksiądz już tuż, tuż. Migiem ogarnąłem siebie i pokój oraz przygotowałem, co trzeba. Po krótkiej modlitwie gość przeszedł do luźniejszej rozmowy. Nie grzmiał o gender, nie narzekał, że w kopercie mało, nie wyjadł nic z lodówki choć był chudy, nie łajał za starokawalerstwo, nie lobbował za PiS-em, ani nie robił żadnych innych rzeczy, którymi lubią straszyć lewicowi antyklerykałowie. Zapytał o moich nieżyjących rodziców, coś tam powypełniał w swoich notatkach a potem rzucił okiem na puchary stojące na szafie. Zapytany odparłem, że to za bieganie, że mam takie hobby: maratony, biegi na 100 km itp. On na to, że też biegał: kiedyś więcej, teraz już mniej. Z tym, że on to raczej 1500 – 3000 m. Maraton Warszawski przebiegł tylko raz i w dawnych czasach, w czasach Hopfera. Gdy poszedł poszukałem w archiwum Maratonu Warszawskiego jego nazwiska. Rzeczywiście, pobiegł pierwszy Maraton Pokoju w 1979 roku. Wykręcił czas 3:00:21 i zajął 230 miejsce na 1861 zawodników. Niewiele zabrakło do złamania trójki. Bardzo ładny czas jak na debiut, choć trzeba też pamiętać, że trasa była półtora kilometra krótsza. Fajnie mieć w parafii takiego biegającego księdza.