Pierwszy w życiu półmaraton

(Skoro już zdecydowałem się na odgrzebywanie dawnych rzeczy i dałem linka do starej relacji z "Harpagana" to wrzucam jeszcze to: Relacja z pierwszego w życiu półmaratonu. Napisałem ją "do szuflady" w 2006 roku; tak na pamiątkę. Dziś postanowiłem wrzucić na bloga, może ktoś będzie ciekaw jak widzą takie zawody nowicjusze. Zapraszam)

MOJE POCZĄTKI W ZAWODACH BIEGOWYCH

Bieganiem zajmowałem się od bardzo dawna, nie pamiętam dokładnie od kiedy. Już w szkole podstawowej gdy zainteresowałem się sportami walki podjąłem nieregularne treningi biegowe. Sprawiały mi dużą przyjemność, jeszcze wtedy nie wiedziałem dla czego (nie słyszałem np. o endorfinie). W następnych latach biegałem zwykle po kilka kilometrów, nie więcej. Raz tylko przebiegłem około 10 kilometrów. Koledzy którzy mnie wtedy widzieli twierdzili, że byłem zielony ze zmęczenia. Były to czasy licealne. Na studiach biegałem nieco mniej, intensywnie tylko w wakacje. Nie trenowałem zimą gdyż nie lubię biegać przy niskich temperaturach i po ciemku. Poza tym zimą jest jakoś mało czasu a i humor nie ten. Na studiach jeden z kolegów z Archeologii zachęcał mnie pewnego razu do spróbowania sił w maratonie. Uświadomił mi, że by go pokonać wcale nie muszę przebiec od startu do mety bez zatrzymania. Przewidziany jest spory zapas czasu, nawet idąc połowę lub jedną trzecią trasy można ukończyć maraton w zakładanym limicie 6 godzin. Ten bezpieczny limit czasu bardzo mi się spodobał. Pomyślałem, że mój start w zawodach biegowych będzie tylko kwestią czasu.

Półmaraton toruński 21 maja 2006 roku

W maju 2006 roku postanowiłem wziąć po raz pierwszy w życiu udział w zawodach biegowych. Byłem do nich kompletnie nie przygotowany, o imprezie dowiedziałem się na kilka dni przed. Nie było już sensu ćwiczyć. Na szczęście miałem już podstawową wiedzę o zachowaniu się ludzkiego organizmu w czasie biegu. Kilka dni wcześniej kupiłem ciekawą książkę popularno naukową pt. „Życie w warunkach ekstremalnych”. Były w niej także informacje o procesach zachodzących w organizmach biegaczy. Rozumiejąc co będzie się działo w moim organizmie w trakcie ekstremalnego wysiłku mogłem łatwiej się do tego przygotować. W związku z moim nie przygotowaniem zastanawiałem się jaki wybrać dystans. Mogłem pobiec na 10 km, półmaraton i maraton. Ten ostatni oczywiście wykluczałem. Jeden z kolegów doradzał 10 kilometrów, odradzał półmaraton. Wahałem się też czy wogule wystartować. W przeddzień, w sobotę 20 maja poszedłem na imprezę „Pod anioła”. Wypiłem tylko jedno piwko, nie chciałem psuć sobie kondycji następnego ranka. Zgłaszać się można było prawie do ostatniej chwili dlatego ostateczną decyzję odłożyłem do dnia zawodów.

Budzik zadzwonił około 7 rano. Była niedziela 21 maja. Wstałem; chwila zastanowienia i męska decyzja: biegnę. Raz się żyje, muszę spróbować. Zdecydowałem się na półmaraton – 21 kilometrów. Mieszkałem w kamienicy na Nowym Rynku, do biura zgłoszeń miałem 5 minut. Wpłaciłem opłatę startową, wziąłem numer startowy (607), wytłumaczono mi co mam zrobić z chipem który dostałem. Popytałem trochę o sprawy organizacyjne i trasę. Start miał mieć miejsce w Toruniu a meta znajdowała się w Łubiance oddalonej o ponad 20 kilometrów. Łubianka była też półmetkiem maratonu bowiem maratończycy biegli połowę swojej trasy wspólnie z półmaratonem. Uczestnicy półmaratonu mieli z Łubianki wrócić podstawionym autobusem. Na miejscu z zaciekawieniem przyglądałem się czarnoskórym biegaczom przybyłym na zawody. Wiedziałem, że to elita wśród długodystansowców. Było jeszcze trochę czasu więc wróciłem do domu, zjadłem lekki posiłek. Przygotowałem buty „Sprandi” i strój. Ten ostatni był bardzo amatorski. Pobiegłem w zwykłych skarpetkach, czarnych dżinsowych spodenkach i z komórką w kieszeni.

Start był na ulicy chełmińskiej, niedaleko mojego wydziału (Wydziału Nauk Historycznych). Dotarłem na 5 minut przed rozpoczęciem biegu. Czułem podniecenie, adrenalina zaczęła działać. Plan był taki: Przebiec 10 kilometrów, potem jak nie dam rady będę szedł. Limit na 21 kilometrów wynosił 3 godziny. Obliczyłem, że jeśli w godzinę przebiegnę 10 km to pozostałe 11 mogę nawet przejść, i tak w 2 godziny powinienem zdążyć. Myślałem, że na 10 kilometrze będę bardzo zmęczony, że przebiegnę może jeszcze 2 lub pięć dodatkowych ostatkiem sił a ostatnich kilka przejdę. Był to według mnie najbardziej prawdopodobny scenariusz.

Przygotowując się do startu usłyszałem nagle „cześć”. Jeden z kolegów których kojarzyłem z imprez i akademika także przygotowywał się do startu. Nie podejrzewałem go o bieganie długodystansowe. Porozmawialiśmy trochę co pozwoliło uspokoić atmosferę. Kolega miał już na koncie półmaraton, teraz biegł swój pierwszy maraton. Był jeszcze jakiś trzeci chłopak którego bieg stanowił prezent dla przyjaciół biorących ślub. Postanowił, że pobiegnie dla nich i postara się przebiec w mniej niż 2 godziny. Bardzo ładna idea.

Start nastąpił o 9 lub 10 rano. Biegłem jak najwolniej, chciałem tylko przebiec jak najdalej, nie liczył się czas. Początek był bardzo lekki, pogoda fajna, słoneczna ale bez upałów. W sam raz. Czułem się dobrze. Spodobały mi się oznaczanie przebiegniętych kilometrów na trasie (tabliczka z numerem kilometra po każdym kilometrze). Rozmawiałem sobie z kolegą, nie za dużo bo nie chciałem złapać tzw. „kolki”. Starałem się biec za jakąś grupką ludzi, w tunelu powietrznym. Zmniejszało to opór powietrza i ułatwiało bieg. Przede mną biegł jakiś mężczyzna około 40stki, obok niego jechał rowerem jego kolega. Coś tam sobie rozmawiali, kolega miał w rowerze radio, leciały jakieś przeboje. Dziwnie się czułem. Zamiast morderczej walki, biegliśmy sobie powolutku, nie czułem się zmęczony, rozmawiałem, tu przygrywała muzyka. Nie wiedziałem już, czy jestem na półmaratonie czy na niedzielnym spacerze. Jeszcze większym zdziwieniem napawała mnie struktura wieku biegaczy. Spodziewałem się wysportowanych młodzieńców, głównie kilkunasto dwudziestolatków. A tymczasem ja, 28 letni „koń” czułem się jednym z młodszych. Dominowali ludzie w przedziale 30 – 50 lat! Dziwiłem się, jak można w takim wieku mieć taką formę.

W którymś momencie kolega spokojnie oznajmił, że biegniemy już 55 minut. Nie mogłem uwierzyć. Jeszcze chyba nigdy tak długo nie biegłem (może jeden raz), a tymczasem czułem tylko lekkie zmęczenie. Byłem mile zaskoczony. Na dziesiątym kilometrze nadal czułem się dobrze. Wiedziałem już, że nie taki diabeł straszny, że przebiegnę półmaraton, pytanie tylko w jakim czasie. Postanowiłem powalczyć o wynik. Wierząc w siebie (nieoszlifowany diament?) zacząłem minimalnie podkręcać tempo. Zrobiłem nawet kilka ćwiczeń w biegu (bieg dostawny bokiem, przeplatanka itp.). Biegło mi się nadal dobrze do około 15tego kilometra. Potem sznur biegaczy bardziej się rozciągnął, trudniej było schować się za kimś, więcej było otwartych przestrzeni na których wiał dosyć silny wiatr. Poczułem, że zaczynam się męczyć. Kolega biegł cały czas obok mnie. Korzystaliśmy z punktów odświeżania rozstawionych co 5 kilometrów. Dzieci stojące przy drodze podawały wodę, napój energetyczny i gąbki nasączone wodą. Dla mnie było to kolejne już miłe zaskoczenie. Chyba gdzieś wtedy podbiegł do mnie jakiś „dziadek”; biegł przy mnie i komentował wesele obok którego przebiegliśmy. Opowiadał jak to biega już od wielu lat i kiedyś zdarzyło mu się, że porwano go z trasy maratonu na wesele. Kazano tańczyć z panną młodą. Ta w tańcu powiedziała, że „Pan taki śliski”. Potem maratończyka wypuszczono i pobiegł dalej. Śmiał się „dziadek” z tej historii, śmiałem się i ja. Nie rozmawiałem jednak za dużo bo byłem już nieźle zmęczony, tymczasem starszy pan jakby nigdy nic pożegnał się ładnie i pobiegł przede mną szybszym tempem. Po raz kolejny byłem zaskoczony zarówno wysoką formą starszych biegaczy jak i ich życzliwością i otwartością. Równie miły widok stanowili mieszkańcy wsi przez które biegła trasa maratonu. Stali przy szosie, machali przyjaźnie i oklaskiwali biegaczy. Naprawdę coś wspaniałego. Na 17tym kilometrze byłem już bardzo zmęczony, powiedziałem koledze, ze dopadł mnie kryzys. Ten namawiał, bym się nie poddawał. Pozostało jeszcze tylko 4 kilometry. Około 18tego kilometra biegłem już bardzo wolno. Kolega pożegnał się ze mną, postanowił nieco przyspieszyć tempo. Według niego jeśli będę biegł do końca przebiegnę półmaraton w mniej niż 2 godziny. To miał być niezły wynik jak na debiut. Pomiędzy 19 a 20 kilometrem biegłem już ostatkiem sił, głowa spuszczona, walczyłem o każde 100 metrów. Bałem się czy aby nie zasłabnę. Przed 20 kilometrem nie wytrzymałem. Musiałem na chwilę stanąć i przejść. Ale uczucie - niesamowite. Uda mi pulsowały, myślałem, że zaraz wybuchną. Przeszedłem tak kilkaset metrów, trochę podbiegając od czasu do czasu. Mobilizowali mnie ludzie kibicujący biegaczom. Niedługo później zobaczyłem metę, wtedy wykrzesałem jeszcze odrobinę sił i dobiegłem do końca. Usłyszałem swoje nazwisko ogłaszane przez spikera, zaraz za metą wręczono mi pamiątkowy medal. Dopadłem stojącą na stolikach wodę i łapczywie piłem kubek za kubkiem. Ale byłem szczęśliwy. Wynik nie był co prawda imponujący. Przebiegłem półmaraton w czasie 2 godziny i równo 5 minut (02:05:00). Byłem 56 na 68 zawodników. Zająłem niechlubne ostatnie miejsce (14te) w swojej kategorii wiekowej (M1). Nie to się jednak dla mnie liczyło. Po raz pierwszy w życiu przebiegłem 21 kilometrów. Poszedłem zaraz do autobusu który miał odwieźć nas do Torunia. Tu organizatorzy trochę się nie spisali. Autobus wywiózł nas najpierw do jakiejś szkoły w innej wsi gdzie czekaliśmy chyba z godzinę a potem dopiero do Torunia. Ledwo człapiąc wróciłem na stancję. Nogi mnie bolały, chodziłem dosyć sztywno. Miałem też kilka odcisków. Nic to jednak nie znaczyło wobec odniesionego tego dnia sukcesu.

Swój pierwszy w życiu start w zawodach sportowych wspominam bardzo miło. Wiele było tam dla mnie rzeczy nowych i zaskakujących. Chipy w bucie, punkty odświeżania, wolne tempo, oznaczenia kilometrów a przede wszystkim wysoka średnia wieku uczestników i ich serdeczność oraz przyjaźnie nastawieni kibice. Zauważyłem, że o przebiegnięciu tak dużej odległości zadecydowało bardzo spokojne tempo. Zwykle biegałem o wiele szybciej dlatego po kilku kilometrach byłem u kresu sił. Spokojne tempo maratońskie pozwala przebiec o wiele, wiele dalej. Miła atmosfera imprezy i odniesiony sukces sprawiły, że niedługo po zakończeniu zacząłem myśleć o starcie w innych zawodach, może nawet w maratonie. Do tego ostatniego postanowiłem się jednak solidnie przygotować.