Narnia

Plac Trzech Krzyży

Minęły już trzy miesiące odkąd przeprowadziłem się z Warszawy do Wisznic. Trochę tęsknię czasem za miejscami i grupką przyjaciół, których tam miałem. Mieszkając w stolicy lubiłem Las Kabacki, gdzie roi się od biegaczy, narciarzy i rowerzystów. Lubiłem Łazienki Królewskie, gdzie wiewiórki i sikorki jedzą spacerowiczom z ręki. Lubiłem „Pierwszą brygadę” wygrywaną o równej godzinie przez zegar w budynku Instytutu Głuchoniemych na Placu Trzech Krzyży. Lubiłem tradycyjne msze w języku łacińskim odprawiane w kościele na Karolkowej a także ich zupełne przeciwieństwo: czysto hedonistyczne elektro-imprezy w „Powiększeniu”. Niewątpliwym plusem Warszawy z punktu widzenia biegacza jest dogodny dojazd w każdą właściwie stronę Polski oraz duża ilość mniejszych imprez biegowych organizowanych na miejscu. Jest tu też prężnie prosperujące biegowe środowisko. Warszawa nie jest ładnym miastem; nie ma się, co oszukiwać, że to drugi Kraków czy Toruń. Niemniej po 2,5 roku mieszkania polubiłem wiele jej twarzy.

Łazienki Królewskie

Teraz znowu żyję poza miastem, znowu w małej miejscowości. Na przeprowadzce coś straciłem coś też zyskałem, to zupełnie normalne. Zamiast otaczającego zewsząd betonu mam pod domem stadion, pola i lasy. Nic tylko biegać. Nawet siłownia jest niedaleko. Do pełni szczęścia brakuje mi tu tylko porządnej górki. Są niby dwa pagórki, lecz to namiastka namiastek; niższe nawet niż wiślana skarpa w Warszawie. Z trenowaniem podbiegów mam zatem problem. Problem mam też z czasem na trening, bo idąc do pracy w liceum dostałem na „dzień dobry” wychowawstwo. Przez to między innymi grafik mam ciągle napięty. A może nie potrafię się dobrze zorganizować? Nie wiem. Ostatnim wyraźnie odczuwalnym minusem jest peryferyjne położenie mojej miejscowości. Strasznie ciężko z nich dojechać na jakiekolwiek zawody. Tym bardziej, że lekcje mam też w piątki a urlopu wziąć nie mogę jak w normalnej pracy. Pozostaje jeździć w ferie i wakacje a pomiędzy nimi tylko czasem, w miarę możliwości. A starty w zawodach w okolicach Wisznic? Niestety w najbliższej okolicy zawodów biegowych jest tyle, co kot napłakał. 

Moja biegowa szafa

Niewątpliwie jednym z plusów mieszkania w Wisznicach, oprócz terenów treningowych jest przestrzeń. Nie tylko przestrzeń treningowa, ale i ogólnie, życiowa. Za warszawskich czasów, gdy tułałem się po stancjach często miałem problem, gdzie tu pomieścić te wszystkie buty biegowe, bluzy, czołówki, plecaki, spodenki, itp. Gdzie to upchnąć wynajmując mały pokoik? Po przeprowadzce do domu problem rozwiązałem tak jak marzyłem to zrobić wcześniej: wygospodarowałem całą, wielką szafę na sprzęt biegowy. Szafa jest pojemna i praktycznie wszystko udało mi się w niej zmieścić. Mój chrześniak, gdy zobaczył ową starą szafę skomentował: „szafa jak z Narni”. Otóż to. Sprzętu mam dużo, jest go gdzie trzymać. Teraz tylko oby czasu i chęci do treningu nie zabrakło. I oby kontuzje (a kysz, a kysz) omijać z daleka. Można zacząć przygotowania pod nowy sezon.

A propos Narni: wraz z grudniem przyszła nam piękna zima. Na prowincji, szczególnie tej wschodniej, zimniejszej jest ona naprawdę urokliwa. Ostatnio robiąc długie wybieganie nie mogłem się nacieszyć bieganiem w białym puchu. Drzewa i pola skąpane w śniegu wyglądały jak scenografia z bajki. Niczym wyjęty z kina kawałek Narni.