Bieg 7 Dolin 2014 – zapis porażki

Górski, liniowy ultramaraton na dystansie 100 kilometrów po górach okalających Krynicę Zdrój. Startuję tu od pierwszej edycji w 2010 roku, z przerwą w roku 2011. Swój rekordowy czas – 10:48 - nabiegałem w 2012 roku. Zeszłoroczny start w wynikiem końcowym 11:16 i miejscem w trzeciej dziesiątce uznałem za nieudany. Teraz jechałem się odkuć. Bardziej interesował mnie czas, poprawa prywatnego wyniku niż wysokie miejsce w bardzo silnie obsadzonym, dużym biegu. Tym razem impreza i tak już prestiżowa nabrała dodatkowego blasku: w jej ramach miały odbyć się I Mistrzostwa Polski w ultramaratonie. Nie jakieś tam mistrzostwa, które ktoś sam sobie wymyślił tylko Mistrzostwa Polski uznane przez PZLA. Nie wypadało się nie pojawić.

Do Rytra

Startujemy z krynickiego deptaka o 3 w nocy. Jest sucho i wyjątkowo ciepło. Lecę na krótki rękawek. Tym razem zdążyłem z przygotowaniem przepaków. Na razie wszystko gra. Przed startem spotykam jeszcze moich bialskich znajomych, z którymi przyjechałem. Chwilę później gotów do wyścigu staję obok Macieja Więcka i Bartosza Gorczycy.

Ruszamy. Tłum ludzi, ultramaratończycy i uczestnicy Iron Run. Ależ nas dużo. Na ścieżce trochę tłoczno. Po raz pierwszy w życiu wziąłem na bieg kije, składane karbonowe Raidlight’y. Trochę z nimi przed startem poćwiczyłem i dziś eksperymentalnie zabrałem. Nie wiem czy bardziej pomogą, czy bardziej będą ciążyć. Staram się je od początku maksymalnie wykorzystać na każdym, nawet lekkim podejściu. Trochę podbiegam, trochę mocno podchodzę w zależności od stopnia pochylenia stoku. Zerkam, co jakiś czas na pulsometr kontrolując tętno. Jako kijkowy nowicjusz ze dwa razy niechcący nadziewam kogoś na mój nowy zakup. Na szczęście niegroźnie. Przy okazji zauważam ciekawą rzecz: niektórzy ludzie trzymają kije w ręce i biegną pod górę. Nie używają ich, tylko niosą. Po co? Czekają, kiedy spuchną i dopiero wtedy przypomną sobie, że je mają? Dziwne.

Zbiegi. Idą mi raczej cienko. Raz, że jest sporo ludzi; dwa, że moja latarka niezbyt dobrze oświetla ścieżkę przy szybkim zbiegu; trzy, że mam w ręku kije i jakoś trudniej mi się puścić ostro w dół mając zajęte ręce. Cztery: gdzieniegdzie jest trochę błota i jest ślisko. Na Jaworzynę Krynicką wbiegłem w miarę lekko, ale chyba za wolno: patrząc po ludziach, zdaję sobie sprawę, że jestem daleko za czołówką. Droga do Łabowskiej Hali trochę się dłuży. Mijam się z czasem z Iwoną Turosz, potem też z Justyną Frączek. Dziewczyny wokół siebie kojarzę, mężczyzn nie za bardzo.

Wstaje świt i jest to piękny świt w górach. Z mroku stopniowo wyłaniają się, skąpane w białej mgle wzgórza. Niczym wyspy na archipelagu. Przypominam sobie o mp3 i załączam pierwszy kawałek z TOTAL 14: Dauwd – Lidia. Robi się magicznie. W półmroku biegniemy jeszcze przez jakiś czas, potem zaczyna się zbieg do Rytra. Mam na nogach Trailroc 255 z dobrze izolującą podeszwą. Powinienem móc puścić się szybko w dół, ale jakoś nie potrafię się przełamać. Może to przez to, że ręce zajęte kijkami nie pozwolą na asekurację podczas ewentualnego upadku? Najbardziej techniczny odcinek tego biegu pokonuję już za dnia. Jeszcze kilka lat temu biegłem go w półmroku. Znowu mam wrażenie, że jestem spóźniony. Jeśli tak dalej będę biegł to z łamania 10:48 nic nie wyjdzie.

Zanim dobiegnę do Rytra walczę z butami. Na zbiegach pięta regularnie przesuwa mi się do przodu trąc o wkładkę. Robi się pod piętą ciepło, czuję, że jak nic z tym nie zrobię to niedługo niechcący wykrzesam ogień. Zatrzymuję się i wiążę but mocniej. Biegnę kilka kroków. Kurka – za ciasno. Aż boli stopa. Muszę jednak poluźnić. Znowu się zatrzymuję a czas leci. Dobrze, że już jestem prawie na dole. Truchtam bardzo łagodnym, asfaltowym podbiegiem do przepaku w Rytrze. Nawet tu odpycham się kijkami.

W Rytrze, na 36 kilometrze wyścigu zabawiam trochę dłużej, niż planowałem. Zmieniam skarpetki na nowe. Może w nich stopa nie będzie się przesuwała w bucie? Dziewczyny od przepaków mówią coś we wschodnim języku. Ukrainki? Z worka zabieram kanapki i swoją wodę. Mam swoją prywatną, bo na odprawie przedstartowej usłyszałem, że woda na punktach będzie znowu „leciutko gazowana” i podziękowałem. Przyłatwiłem się tą ich gazowaną wodą w zeszłym roku, wolę mieć teraz swoją, zwyczajną, źródlaną - taką, jaką dają na innych zawodach.

Do Piwnicznej

Za Rytrem lekki podbieg ulicą, potem szutrówką. Truchtam leniwie zajadając bułkę. Przy drodze grasuje Józek Pawlica gorąco dopingując biegaczy. Ścisła czołówka polskich, górskich biegów; tak jak Kamil Leśniak czy Bartosz Gorczyca należący do młodego pokolenia mocnych, polskich „ultra-górali”. W tamtym roku był tu trzeci, złamał 10 godzin. Tym razem nie biegnie.

Zaczyna się dosyć wymagające podejście na Halę Przehyba, z 400 na 1100 metrów n.p.m. Szaleję na nim z kijami. Ależ się fajnie podchodzi. Idzie mi sprawnie i lekko. Wyprzedzam kilka osób, kije nie plączą mi się pod nogami, pomimo niewielkiej praktyki. Rzeczywiście: na takim podejściu kije fajnie jest mieć. Wszedłem na halę chyba z podobną prędkością jak przed laty, gdy kijów nie używałem. Wtedy jednak byłem na szczycie znacznie bardziej zmęczony. To jest moim zdaniem podstawowa zaleta kijów: nie tyle zwiększają one prędkość ile pozwalają na zaoszczędzenie energii na podejściach. 

Na Hali Przehyba tankuję zwykłą wodę, niegazowaną. Mają tu taką. Potem biegnę kawałek tą samą trasą, którą przybiegłem. Fajne miejsce ta agrafka: można podejrzeć, kto przed tobą a kto za. Widziałem Kubę Wolskiego, zawodnika, który też był tu kiedyś wysoko (4 miejsce w 2012 roku, czas poniżej 10 godzin). Przed nim biegł jeszcze ktoś z mocniejszych biegaczy. Nachodzi mnie optymistyczna myśl, że zaczynam doganiać szeroko rozumianą czołówkę. Za agrafką, około półmetka doganiam w końcu Rafała Pajdosza, kolegę z Białej Podlaskiej. Maraton biega koło trójki, ultra dopiero zaczyna, ale tu już całkiem mocno pędzi. Bardzo dobrze mu idzie, jak utrzyma tak mocne tempo to 12 godzin ma szanse złamać. Aż się zaczynam zastanawiać, czy na pewno dam radę mu uciec. 

Józef Kubik

Przed Radziejową, najwyższym szczytem wyścigu (1292 metry n.p.m.) zbaczam na chwilę w sosenki „zostawić” wczorajszą pizzę. Nieco lżejszy zaczynam dłuuuugi zbieg do Piwnicznej. Niby podejścia mnie nie zmęczyły, ale czuję się coraz słabiej. Słońce coraz bardziej grzeje, mam wrażenie, że powtarza się pogoda sprzed roku. To nie są warunki dla mnie, wolę błoto, zimno i deszcz. Z powodu ciepła picie kończy mi się szybciej, niż planowałem. Nie mogę się doczekać betonu: kilkukilometrowej drogi z betonowych płyt, obijającej stopy, ale zwiastującej bliski punkt kontrolny w Piwnicznej. Trasa coraz częściej prowadzi po otwartych przestrzeniach. Lampa z nieba odbiera mi chęci do biegu i rywalizacji. Wyścig idzie słabo. Od dłuższego czasu nikogo nie wyprzedziłem, biegnę mniej więcej w otoczeniu tych samych osób. Znowu spotykam gościa (Józef Kubik z Ropczyc), z którym już się kiedyś mijałem a który wygląda jak mój wykapany kolega Hiubi. Jest tylko trochę starszy. Coś mnie zagaduje po drodze, chyba prowadzi w kategorii M 50 i chce to utrzymać. Przed Piwniczną spotykam przy szlaku jakąś grupkę dzieci. Wysuszony przez słońce biorę od chłopca łyk Coca Coli. Równocześnie zastanawiam się, czy nie łamię regulaminu Mistrzostw, czy ten regulamin nie zabrania korzystać z takiej pomocy. A pal to licho, co będzie. 

W końcu jest: Piwniczna Zdrój – 66 kilometr trasy. Nie wiem, która jest godzina, nie wypisałem międzyczasów ze swojego rekordowego biegu z 2012 roku. Mam jednak wrażenie, że jest źle. Wbiegam na przepak, uzupełniam zaopatrzenie i wychodzę. Zaraz za wyjściem słyszę po raz pierwszy konkretną informację, o swoim położeniu. Jakiś człowiek, mówi mi, że jestem w okolicach 35 miejsca. Marność i lipa. Albo „ch.., dupa i kamieni kupa” – jak mawiają nasze elity, potomkowie narodowych wieszczów.

Zejście

Przed wyjściem z punktu widzę kątem oka taką oto scenę. Chwilę za mną dobiega na przepak Kuba Wolski. Józek Pawlica, który w międzyczasie „teleportował” się z Rytra do Piwnicznej dopinguje Kubę by ruszał na trasę i ostro walczył. Kuba minę ma jednak nietęgą; mówi, że formy nie ma i schodzi. Idę dalej, zaczynam podejście w kierunku Łomnicy. Niedawno widziana scenka na przepaku odegrana przez Józka i Kubę zasiała mi w głowie pewną myśl. A może by tak zejść? Hmmm.., pomysł kuszący. Idę jeszcze pod górę i myślę. Miejsce mam fatalne, czas niewątpliwie też. 11 godzin nie złamię nie mówiąc już o pobiciu rekordu sprzed 2 lat. Po co mam po raz drugi walczyć bohatersko o 11 godzin z hakiem, skoro taki czas mnie nie satysfakcjonuje. Miejsce? Też będzie kiepskie. Znając życie wyprzedzę jeszcze kilka osób, część konkurentów spuchnie, ale mało prawdopodobne, bym wszedł do drugiej dziesiątki. Warto się jeszcze męczyć do końca by potem „błyszczeć” na liście wyników około 30 miejsca? Eeee tam. Do tego ten cholerny upał. Nieźle mnie przesuszył jeszcze przed Piwniczną. Trochę się orzeźwiłem źródełkiem tryskającym w miejscowości, niedaleko przed przepakiem. Teraz jednak znowu jest nieznośnie gorąco. Ledwie wyszedłem z punktu a już pół butelki wody zużyłem. Ambit pokazuje 27 stopni. Pewnie oszukuje łobuz, a może nie? Zatrzymuję się i wiszę na kijkach. To jest ten moment. Ten moment decydujący. W tę albo we w tę. Waham się kilka minut, w międzyczasie mijają mnie kolejne osoby. Tu dwie, tam trzy, potem kolejne. Chrzanić to. Zbiegam do Piwnicznej. Oddaję chipa i numer startowy. To koniec. 

Niedługo później siedzę pod spożywczakiem zajadając bułki ze zsiadłym mlekiem i czekając na odjazd autobusu do Krynicy. Koło mnie koledzy w nieszczęściu: między innymi Kuba, Jacek Michulec i Arek Recław. Popijamy piwo, dzielimy się wrażeniami i plotkujemy. Czuję trochę ten niesmak związany z zejściem, ale nie tyle jestem zły, że zszedłem ile, że się należycie nie przygotowałem. Cóż – zebrałem plon swojej wakacyjnej pracy. A że praca była byle jaka, to i plon jest taki, jaki jest.

Gdy wróciłem do domu zajrzałem do swoich międzyczasów z Biegu 7 Dolin w ciągu ostatnich 3 lat. Tendencja jest wyraźnie spadkowa i nie napawa optymizmem. Weźmy trzy punkty: Rytro (36 km), Piwniczną (66 km) i metę (100 km). Oto czasy na punktach i czasy na mecie.

ROK	RYTRO	PIWNICZNA ZDRÓJ	META
2012	03:28:43	06:43:13	10:48:08
2013	03:31:17	06:54:51	11:16:06
2014	03:46:21	07:14:35	?

Jaki z tej historii morał? Krótki i prosty: najpierw trzeba uczciwie i mocno przepracować na treningach kilka miesięcy a później ewentualnie oczekiwać poprawiania rekordów.

Po biegu, gdy dojechałem do Krynicy zabrałem aparat i poszedłem na trasę zrobić zdjęcia finiszującym. Można na nich zobaczyć, jak bardzo „atrakcyjna” była końcówka, przypominająca bardziej tor przeszkód z biegu pokroju Katorżnika niż trasę ultramaratonu. Zapraszam do galerii [LINK].

Użyty sprzęt:

Buty INOV-8 Trailroc 255

Skarpety sportowe Motive

Skarpety CAT (od Rytra)

Spodenki 3/4 Columbia Speed Trek Capri

Koszulka Columbia Trail Pro II Crew

Rękawiczki treningowe Nike

Plecak biegowy Kalenji 12 L

Kije karbonowe, składane Raidlight 2012

Pulsometr Suunto Ambit Silver HR

MP3 Player Sandisk Sansa Clip 8GB

Czołówka Petzl Myo XP

Buff

P.S. Jakiś czas po napisaniu tego tekstu bardziej na chłodno przemyślałem swój tegoroczny start w Krynicy. Doszedłem do wniosku, że chyba za bardzo się napinam na wynik. „Wielki Pan Paweł Pakuła” musi być w czołówce - jak nie jest to chodzi niezadowolony i ma do siebie pretensje. Po co się tak napinać? Już kiedyś miałem takie niezdrowe podejście; może i czasem mobilizujące do lepszych wyników, ale odbierające znaczną część przyjemności ze sportu. Przecież i tak jestem tylko amatorem; może trochę lepszym niż przeciętny, ale nie startuję przecież w olimpiadzie. Po co to prężenie muskułów, napinanie się na rekordy. Nie wyszło? Trudno, może się uda następnym razem. Nawet, jeśli nie to świat się nie zawali. A wschód słońca w górach i tak pozostanie piękny. Wrzuć na luz Paweł.